روش‌های مختلف و متعددی وجود دارند که می‌توانید با کمک آنها اندروید و اپلیکیشن‌هایش را روی لپ‌تاپ‌ها و دسکتاپ‌های ویندوزی خود اجرا کرده و امتحان نمایید. البته گفتنی است که هر یک از این راه‌حل‌ها نقاط ضعف و قوتی را شامل می‌شوند و هیچ‌یک امکان تجربه‌ی کامل و بی‌نقص سیستم‌عامل موبایلی گوگل را به شما نمی‌دهند.
در این مطلب قصد داریم به یکی از ساده‌ترین راهکارهای موجود، یعنی اجرای اندروید از طریق ابزار شبیه‌ساز AMIDuOS بپردازیم. در رابطه با مزیت این راهکار، باید بگوییم که بر خلاف دیگر ابزارها مانند «Bluestacks» که تمرکز اصلی‌شان بر اجرای بی‌نقص اپلیکیشن‌هایی معین است، AMIDuOS یک ماشین مجازی کامل و توانمند به حساب می‌آید که به صورت پیش‌فرض اندروید را نیز در خود جای داده و تلاش می‌کند به شما تجربه‌ای منطقی و معقول، از یک تبلتِ تحت همین پلتفرم را ارائه نماید.
حال اگر تمایل دارید نحوه‌ی استفاده از این ابزار را فرا بگیرید، در ادامه با ما همراه باشید.
گام اول: دانلود و نصب برنامه
شایان ذکر است که AMIDuOS یک نرم‌افزار تجاری محسوب می‌شود، که از طریق وبسایت American Megatrends به کاربران ارائه می‌گردد. ما در این راهنما از نسخه‌ی حرفه‌ای –یا همان Pro- آن که بر مبنای اندروید ۵.۰ توسعه یافته استفاده کردیم. شما نیز می‌توانید از همین نسخه یک ماه به شکل مجانی بهره بگیرید، و سپس در صورت نیاز با پرداخت ۱۵ دلار آن را خریداری کنید. ضمناً نسخه‌ی قدیمی‌تر «lite»، که بر اساس اندروید ۴.۰ توسعه یافته است نیز با قیمت ۱۰ دلار هنوز در دسترس کاربران قرار دارد.
پیش از دانلود، توجه داشته باشید که بر اساس ۳۲ یا ۶۴ بیتی بودن ویندوزتان می‌بایست نسخه‌ی مناسب را انتخاب و دریافت کنید. اینستالر AMIDuOS در درون یک فایل زیپ قرار گرفته و برای دسترسی به آن لازم است فایل مذکور را با کمک ابزار پیش‌فرض ویندوز و یا یکی از ابزارهای شخص ثالث مربوطه آنزیپ کنید.
بعد از انجام عملیات آنزیپ، روی اینستالر با نام DuOSInstaller.exe دابل کلیک نمایید تا فرآیند نصب آغاز شود، این فرآیند را با انتخاب گزینه‌های مناسب طی کرده و در پایان روی دکمه‌ی «Done» کلیک کنید.
گام دوم: نصب اپلیکیشن‌های گوگل
بعد از به اتمام رسیدن نصب برنامه، به صورت خودکار مرورگر وب‌تان با یک تب جدید باز شده و در این تب به شما راهنمایی در رابطه با نصب پکیجی ثانویه شامل اپلیکیشن‌های گوگل ارائه می‌گردد. نصب پکیج یاد شده به کاربر امکان استفاده از گوگل استور و دانلود اپ‌هایی را می‌دهد که در آن عرضه گشته‌اند و وی می‌تواند این اپ‌ها را به صورت مستقیم در ماشین مجازی خود بارگذاری و اجرا کند.
اکنون به منوی استارت رفته و DuOS را از آنجا اجرا کنید. این برنامه در پس‌زمینه به اجرا درخواهد آمد و سپس باید لینک دانلود مرتبط به نسخه AMIDuOSی که دریافت کرده‌اید را کلیک نمایید. فایل زیپی که به این طریق به شما ارائه می‌گردد را دانلود و ذخیره کرده، روی آن کلیک راست نمایید و گزینه‌ی «Apply to DuOS» را برگزینید. بعد از این عمل یک اعلان ویندوز عبارت «Updating DuOS» را نشان خواهد داد و لازم است صبر کنید تا فرآیند به روز رسانی خاتمه یابد.
گام سوم: تنظیمات ماشین مجازی
مجدداً به منوی استارت بازگردید، در آنجا عبارت «DuOS» را جستجو و سپس گزینه‌ی «DuOS Configuration Tool» را انتخاب کنید. این ابزار به شما اجازه می‌دهد پارامترهای مختلف ماشین مجازی را تنظیم نمایید که قصد دارید با آن اندروید را اجرا کنید. بخش‌ها و گزینه‌های اصلی که در اینجا با آنها مواجه خواهید بود عبارتند از:
- General: در این بخش یا صفحه، تنظیماتی اولیه مانند مقدار رزلوشن صفحه نمایش و گزینه‌هایی دستی برای صدور اجازه‌ی دسترسی به فولدرها و فایل‌هایی خاص در اختیار شما قرار می‌گیرند. اگر نمی‌خواهید اندروید را به حالتی غیر از فول اسکرین –یا همان تمام صفحه- اجرا کنید و نیازی هم ندارید به برخی از فایل‌های مرتبط به رابط کاربری آن دسترسی داشته باشید، می‌توانید تقریباً اکثر گزینه‌ها و تنظیماتی که در این بخش قرار دارند را نادیده بگیرید. بدیهی است گزینه‌ی Full Screen اجازه می‌دهد تا رابط کاربری اندروید تمام صفحه نمایش کامپیوتر شما را فرا بگیرد و با انتخاب آن دکمه‌های پاور و مینیمایز هم در بخش پایینی صفحه و در کنار دیگر دکمه‌های پیش‌فرض سیستم‌عامل مورد بحث جای می‌گیرند. اگر گزینه‌ی Normal Screen را علامت بزنید یک دکمه‌ی منوی ویندوز هم به بالای صفحه اضافه می‌شود و البته در کنار آن دکمه‌های Close، مینیمایز و چرخش هم در دسترس شما خواهند بود. گزینه‌ی Small Screen فرق خاصی با گزینه‌ی Normal Screen ندارد و فقط اندازه‌ی صفحه ماشین مجازی را کوچک‌تر می‌کند.
- Advanced: این صفحه به کاربر اجازه می‌دهد مقدار حافظه‌ی رمی که با ماشین مجازی به اشتراک گذاشته شده است را افزایش دهد. توصیه کلی بر این است که حداقل ۲ گیگابایت حافظه‌ی رم را با ماشین مجازی‌تان به اشتراک بگذارید و البته حواستان باشد که هرگز بیش از نیمی از ظرفیت رم سیستم خود را به یک ماشین مجازی اختصاص ندهید تا کارایی کل کامپیوتر با اختلال مواجه نگردد. گزینه‌ی Moderate Resolution اجازه می‌دهد ویندوز به جای ماشین مجازی، صفحه نمایش سیستم عامل میهمان را با مقیاس مناسب تنظیم نماید. گزینه‌ی دیگری با نام FPS هم وجود دارد که معین می‌کند خروجی تصویر ماشین مجازی چند فریم بر ثانیه باشد و در نهایت گزینه‌ی «Simulated Network» اجازه می‌دهد تا ماشین مجازی ارتباط کامپیوترتان با اینترنت را با سیستم‌عامل مهمان به اشتراک بگذارد.
- Devices: این صفحه نیز به ماشین مجازی امکان می‌دهد به برخی از اجزای مهم‌تر و کاربردی سیستمی که روی آن اجرا شده مانند دوربین، گیم‌پد، جی‌پی‌اس و پورت سریال، دسترسی پیدا کند. دقت نمایید که گزینه‌ی Camera Swap در اولین تب صفحه Devices، وقتی کاربردی خواهد بود که اندروید را روی تبلت‌های ویندوزی، مانند سرفس اجرا کنید. با فعال کردن گزینه‌ی مذکور می‌توانید در درون سیستم‌عامل مهمان –یا همان اندروید- بین دوربین جلویی و پشتی دستگاه میزبان سوئیچ کرده و به هر دوی آنها دسترسی داشته باشید.
- Logs: این گزینه اجازه می‌دهد به لاگ‌های سیستم‌عامل اندروید که آن را به صورت مجازی اجرا کرده‌اید دسترسی داشته باشید.
- Properties: کاربر را قادر می‌سازد تا نام دیوایس مجازی خود و شماره سریال آن را تغییر دهد. گفتنی است وقتی پلی استور متوجه شود شما با یک ماشین مجازی مشغول استفاده از آن هستید معمولاً دسترسی‌تان را به خدماتش می‌بندد، ولی به کمک همین بخش و تنظیماتش می‌توانید این مشکل را حل کرده و با تغییر مشخصات دستگاه اندرویدی مجازی‌تان دوباره از این سرویس استفاده کنید.
وقتی تنظیمات مورد نظرتان را انجام دادید، برای نهایی شدن آنها روی دکمه‌ی Apply کلیک کنید.
گام چهارم: شروع به استفاده از DuOS
پس از گذر از مراحل بالا می‌توانید از ماشین مجازی خود و اندروید اجرا شده توسط آن، همانند دیگر برنامه‌ها استفاده کنید. ضمناً هر زمان که خواستید از محیط اندروید به محیط ویندوز باز گردید، کافیست دکمه‌ی مینیمایز را کلیک کرده یا دکمه‌های Alt+Tab را فشار دهید. در پایان هم بد نیست به این نکته اشاره کنیم که به احتمال قوی بسیاری از اپ‌های اندرویدی توسط AMIDuOS و رابط کاربری آن بدون مشکل اجرا خواهند شد، هر چند آنهایی که به منابع سخت افزاری بیش از عرف معمول نیاز دارند ممکن است قدری کند باشند.
منبع: HowToGeek