چرا گوشی‌های هوشمند جای دوربین‌های DSLR را نمی‌گیرند؟

با توجه به عدد مگاپیکسل دوربین بسیاری از گوشی‌ها و عکس‌هایی که به زعم بسیاری کیفیت بالایی دارند، برای خیلی از کاربران عادی این سوال پیش می‌آید که آیا هنوز هم به دوربین‌های  DSLR نیاز است؟

البته کافی‌ست به عکس‌های واقعا خوب و تکنیکی گرفته شده با یک دوربین DSLR نگاه دقیقی بندازید تا به جواب خود برسید اما در این مقاله نگاهی فنی به ماجرا می‌اندازیم.

اندازه سنسور از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است

مهم‌ترین تفاوت بین دوربین‌های DSLR و گوشی‌های هوشمند اندازه سنسور تصویر است. کار سنسور این است که نوری که از لنز می‌گذرد را ثبت کند. هر چه نور بیشتر باشد جزییات بیشتری نیز ثبت خواهد شد. اما اندازه سنسور چیزی است که از زمان دوربین‌های بسیار قدیمی آنالوگ نیز مطرح بوده.

در واقع هر جایی که تصویر تشکیل می‌شود بزرگ‌تر باشه، نور راحت‌تر و با جزییات بیشتر و  درهم تنیدگی کم‌تر به عنوان یک عکس ثبت می‌شود.برای مثال شما در دوربین‌های فول فریم سنسوری در ابعاد ۳۶×۲۴ میلی‌متر خواهید داشت و این اندازه در دوربین‌های بدون آینه ممکن است تا ۱۷٫۳×۱۳ میلی‌متر کاهش یابد. اما همین عدد در مورد دوربین گوشی گوگل پیکسل۲ که یکی از بزرگ‌ترین سنسورها در بین دیگر گوشی‌ها را دارد چیزی حدود ۵٫۵×۴٫۱ است.

دست از عدد مگاپیکسل‌ها بکشید

هر موقع کسی برای شما از تعداد مگاپیکسل‌ها و سهم بالایش در کیفیت خروجی عکس گفت، عکس‌های نوکیا ۸۰۸ را به او نشان دهید که دوربینی ۴۱ مگاپیکسلی داشت و مقایسه‌ش کنید با یک دوربین میان رده DSLR همچون  کنون EOS ۱۳۰۰D که تنها ۲۴ مگاپیکسل کیفیت دارند. خواهید دید که نویز بالای عکس‌ها چه بلایی سر تصاویری که با نوکیا گرفته شده می‌آورد.

واقعیت این است که عدد مگاپیکسل حالا به ابزاری تبلیغاتی بدل شده در صورتی که در بسیاری موارد بالا بردن میزان تراکم پیکسلی بر روی یک سنسور کوچک، نویز تصویر را آنقدر بالا می‌برد که کیفیت عکس به طرز چشم‌گیری کاهش می‌یابد.

پردازشگر تصویر

در دوربین‌های آنالوگ تصاویری که از لنز گذشته و به نگاتیو می‌رسیدند، به وسیله ذرات نقره موجود در آن به رنگ‌هایی که باید تغییر پیدا می‌کردند. اما سنسور تصویر در دوربین‌های دیجیتال تنها کارش جذب نور است و این پردازشگر تصویر است که باید رنگ‌ها را برای ثبت به عنوان یک عکس از هم باز شناسد.

در واقع پردازشگر تصویر مغز دوربین‌های دیجیتال محسوب می‌شود برای ثبت رنگ‌هایی واقعی در زمانی پایین.

در بسیاری موارد پردازشگرهای تخصصی دوربین‌های دیجیتال وظیفه خود را به مراتب بهتر از گوشی‌های هوشمند انجام می‌دهند. بخشی از نویزی که در عکس‌های مربوط به دوربین‌های دیجیتال مشاهده می‌کنید، جاگذاری اشتباه رنگ‌ها از طرف پردازشگر تصویر خواهد بود.

امکانات بیشتر، لنز‌ها و بسیاری موارد دیگر

جدا از تمام موارد فنی نمی‌توان امکانات موجود برای عکاسی با دوربین‌های DSLR را نادیده گرفت، یا لنزهای متنوعی که می‌توان برایش تهیه کرد یا حتی فلش‌های متنوع و چندگانه.

پس واقعیت این است که اگر چه شاید دوربین گوشی‌های هوشمند برای گرفتن عکس‌های خانوادگی ایده‌آل به نظر برسد، اما هنوز به هیچ‌وجه جایگزینی برای دوربین‌های حرفه‌ای و حتی نیمه‌حرفه‌ای نخواهد بود.